یکی از اهداف اصلی در طراحی داخلی، فراهم آوردن امكانات جهت آسایش کاربر است و یکی از جنبه های این هدف می تواند بازیابی انرژی جسمی و ذهني افراد باشد: جایی که مردم در آن آرام بگیرند. استراحت کنند و بدانند که نیاز نیست به خود زحمت بدهند، تقریبا هرچه بخواهند برایشان مهیا می شود مانند جایی مثل هتل، مسافرخانه و سایر فضاهای تفرجگاهی که معمولا از چند روز تا چند هفته در آن مکان سپری می شود. هدف این مکان ها ساختن اوقاتی خوش برای کاربران است اگرچه از ابتدا چنین نبود و فلسفه پیدایش مسافرخانه ها و ارائه ی اتاق و خدمات به مدت چند روز متفاوت آغاز شد.
زمانی هتل تنها مامنی بود که از جان و اموال مسافران خسته ی مسیرهای طولانی در مقابل راهزنان حیوانات. وحشي و سایر خطرات راه محافظت می کرد. برخی از اولین نمونهای هتل ، ایستگاههای اتراق سربازان رومی بود که آنها را masioni می نامیدند به معنای عمارتی بزرگ و مانند همین پادگان های امروزی بود. اما این امارت ها پذیرای بازرگانان مسافر هم بود و خدمات اولیه ای را دل اختیارشان قرار می داد. نقش مسافرخانه ها در قرن سیزدهم پررنگتر از پیش شد، مانند رباط هایی که در هیپر جاده ابریشم برای اتراق مسافران ساخته می شد و عامل مؤثر دیگر، میعادگاه های مذهبی بودند که وجود منزلگاه هایی .در سر راه زائران را الزامی می نمودند. منطقه ي آلپ دارای مسیرهاي صعب العبوری بود و معروف ترین آنها، گذرگاه برنار، ایتالیا را به سویس پیوند می زند تردد فراوان در این راه و منظره های برفی و زیبای منطقه، موجب شکل گیری مهمان خانه های شاعرانه و خوشایندي شد. در قرن هفدهم میلادی مفهوم مکان هایی برای استراحت به شکل یک آسایشگاه سلامت به وجود آمد. این تفرجگاه ها از مهمانان متمول خود که در جستجوی مراقبت های پزشکی بودند در مهمان خانه های کنار دریا و اسپاهای کوهستانی پذیرایی می کردند. قرن نوزدهم و رشد بورژوازی خیلی از مفاهیم را تغيير داد و قشر گسترده تری از مردم را به استفاده از امكانات رفاهی و سرمایه داری سوق داد. مفهوم اوقات فراغت عوض شد و افراد زیادی بدون انگیزه های تجاری، مذهبي، كشف، جنگ یا رفاه جسمانی ( که تا آن زمان توجیه قدم گذاشتن در راهی سخت و طولانی بود) به مسافرت پرداختند. راه آهن و اتومبیل رنج سفر را هموار کرد و هتل ها پر جنبه ی تجمل و نازپروردگی خود افزودند. (برخی هتل ها مانند الد فيث غول در پارک ملی یلواستون توسط هین شرکت های راه آهن گردانده می شدند که سرمایه گذاری پرمنفعتی بود.) در همین دوران تجار در حال سفر نیز که در بازارهای محلی مناطق مختلف به دنبال فرصت ها و سود مالی بودند، در ولع تسهیلات رفاهی برای افزایش اعتبار و وجهه اجتماعی خود به اقامت در هتل ها گرایش پیدا کردند. دونالد آلبرشت، مورخ معماری، در کتاب خود با نام هتل های جدید برای کوچ نشینان عرصه ی جهانی مي نويسد: در دهه ی ۱۸۳۰ اتاق عمومی هتلها نه تنها فضایی برای مناسبات متناسب و صرف غذا ایجاد می کرد، بلکه فضای عمومی مدرنی هم بود که شهروندان در آنها به پیگیری مناسبات تجاری خود با دیگران می برداختند. به تدریج و تا دهه 1920 میلادی سالن های مهمانی و اتاق های بزرگ کنفرانس هم با ساختار هتل ها افزوده شد. تقدم در هتل داری امروزی را می توان به الزورث میلتن استاتلر نسبت داد که نخستین هتل های زنجیره ای را احداث کرد. او بر اهمیت تکیه بر تسهیلات ارتباطی در هتل ها پي برد و درصدد تقویت آنها برآمد، تا زمانی که هیلتن در سال ۱۹۵۴ مجموعه هتل های زنجیره ای استاتلر را خرید و راه او را به شبونی جدیدتری ادامه داد. گسترش مسافرت های هوایی و تسهیل امکانات سفر برای قشر گسترده ای از شهروندان بر تعداد متقاضیان هتل ها افزود. در این میان مؤسسات کوچک و بزرگ متعدد بسیاری شکل گرفتند و مشاغل تازه ای به وجود آمد که صنعت گردشگري، هتل داری، آژانس های مسافرتی و آژانس های رزرو از این دسته اند هتل ها که زمانی فقط اقامتگاه هایی کنار جاده ای بودند و با حداقل امکانات از مسافران جان سخت پذیرایی می کردند. در پایان قرن نوزدهم کاملا تغیير کرده و تبدیل شدند به دروازه های شگفتی و اسباب تشخص برای افراد و شهرهای رو به رشد مغازه, غذاخوری و رستوران، خدمتکار. راهنمای گردش، فروشگاه، کافه تریا، سالن های بدنسازي، استخر و بسیاری تسهیلات دیگر، یکی پس از دیگری به هتل ها ضمیمه شد و فراهم ساختن امکانات تفریح و سرگرمی میهمان ها در چهارچوب ضوابط اجتماعی اهمیت مضاعف یافت. در اوایل قرن بیستم شهروندان مرفه هتل ها را به عنوان سکونتگاه موقت خود انتخاب می کردند که به تدریج بر پذیرش آپارتمان نشینی و رهایی از قيد سکونت در خانه های بزرگ و مشترک با دیگران تأثیر گذاشتند، امروزه با گسترش پلوراليسم پست مدرن مثله ی هتل ها بر سر این است که چه نوع نمایشی را عرضه کنند. در جامع ی جهانی شده ی امروز، (تفاوت) همچون کالای تجاری کمیاب، دست به دست می شود و مشتریان تقاضای تعدد حق انتخاب و تسهیلات متنوع را دارند. کمتر کسی می خواهد از خانه ی خود به جای دیگری که آن هم دقیقا همچون یک خانه ی معمولی است برود، اما آنها هم تمايلات و سلایقی هستند که باید پوشش داده شوند. انتخاب چنین افرادی معمولا هتل هایی ست که به مثابه یک مامن و سرپناه هستند مانند: هل ؤایت پد، سوفيا د مایر، سوییس، ۲۰۰۴ و آنهایی که ذائقه ی تجملی دارند. حال و هوای لاس وگاسي با جذابیت های افراطی را ترجیح می دهند و سبک مینیمال به هیچ وجه مورد پسندشان نیست، اقامت در هتلی مانند كازينوى ونبزی مانند: ويلسن و همکاران، لاس وگاسه ۱۹۹۹ را برمی گزینند. گاهي هتلها این تجمل را به اتاق ها نمي کشاند و آن را در حاشیه نگه می دارند تا همچنان لذت بصری تماشای زندگی پر زرق و برق را پیش روی مهمانان خود قرار داده باشند (هتل اومنيا، على طيار، سوئیس) و گاهی هم کاملا تبدیل به یک سالن مد می شوند مثل: هتل ورساچه در استراليا. تعدادی از هتل ها هیچ تفاوتی با آپارتمانهای روزمره ندارند و تعدادی دیگر کاملا فضایی سوررئال یا تخیلی عرضه می دارند و هریک از اینها رضایت مشاريان عادی خود را جلب می کنند.