واحدهای سکونتگاهی بلندمرتبه مشابه واحدها در ساختمان های با ارتفاع متوسط هستند؛ با آشپزخانه حمام ها و انبار در داخل و اتاق های نشیمن، اتاق خواب ها و گاهی اتاق های غذاخوری در راستای نمای بیرو. با توجه به اینکه نورگیری از بیرون در اولویت قرار دارد، اتاقها عموما در جهت بعد کوچکتر خود در راستای دیوار پنجره - دار قرار می گیرند. وسعت واحدها به تناسب میزان درآمد ساکنان و موقعیت قرارگیری آنها متفاوت است، اما نرخ معمول بازار به طور خالص از این قرار است: ۷۵-۵۵ متر مربع برای واحدهای یک خوابه؛ ۱۱۰-۸۵ متر مربع برای واحدهای دوخوابه؛ و ۱۴۰-۱۰۰ متر مربع برای واحدهای سه خوابه.
لازم به توضیح است که فضای خالص، مساحتی است که به فضای واقعی زندگی اختصاص می یابد. فضای ناخالص، كل مساحت ساختمان است که شامل پلکان، سرسراها، فضای تأسیسات و غیره می شود. تعاریف دقیق این اصطلاحات در استانداردها و مقررات مختلف تغییر می کند و زمانی که این اصطلاحات به کار می روند، این موضوع مهم است که از تعریف دقیق آنها اطمینان حاصل کرده باشیم.
ساختمان های بلندمرتبه با توجه به وسعت و ارتفاعشان هم در مقیاس خیابان و هم در مقیاس خط آسمان نمود پیدا می کنند، پس حجم و جزئیاتشان باید درخور هر دو مقیاس باشد. طراحی نخستین ساختمانهای بلندمرتبه، مشابه نمونه - های پیشین سنتی توام با تقسیمات عمودی و بخش متمایز و مشخصی در خط آسمان بود. الگوهای پنجره به منظور طراحی باصرفه و تأکید بر ارتفاع، از واحدهای مشابهی که روی یکدیگر قرار می گرفتند حاصل می شدند. جنبش مدرن، سنت را از طریق حذف نمایشی پایهی ساختمان و بخش های میانی و بالایی در نمای بنا زدود. غالبا نمای ساختمان های بلندمرتبه ی مسکونی بعد از جنگ به صورت منفرد با شفتهای یکسان از زمین تا بالا ادامه پیدا می کرد و تنها در برخی موارد با انحناهای ظریف در بالا و پایین ساختمان ها اصلاح می شدند، مانند بنای لیک شر درایو به طراحی میس وان در روهه در شیکاگو. سایر ساختمان های جنبش مدرن بی نهایت ساده [بدون تزئینات بودند و در اثر فقدان جزئیات از سایر بناهای پیرامون خود متمایز می شدند.
ساختمان های بلندمرتبه ی معاصر که به خوبی طراحی می شوند، ممکن است روی نمود خط آسمان توسط اشکال انتزاعی (احتمالا شامل عناصر تأسیساتی ساختمان و یا نمایش واحدهای سکونتی ویژه در طبقات بالا) و متصل کردن ساختمان به زندگی فعالیت خیابان در ترازهای پایین تر سرمایه گذاری کنند. غالبا در تراز همکف، کاربری های متفاوتی مانند فروشگاهی یا تجاری وجود دارد که مستقیما به خیابان مربوط می شوند. این مسئله، طبقه ی همکف را از واحدهای سکونتگاهی که بدنه ی ساختمان را در بالا تشکیل می دهند، متمایز می کند و یک پایهی غیررسمی با یک لبه ی فعال و جالب توجه که ساختمان را با پیاده راه مربوط می کند، فراهم می آورد. چنانچه فضای فروشگاهی مناسب نباشد، یک گونه واحد متفاوت (نظیر یک آپارتمان با جهت گیری به سمت بیرون یا یک گونه خانه ی شهری دو طبقه) می تواند از مزایای گشایش به سمت نمای خیابان با ورودی های اختصاصی فراوان بهره مند شود؛ در این حالت یک پایه تعریف می شود که خارج از کاربری ساختمان توسعه می یابد. همچنین این واحدها که دیگر توسط سیستم راهروهای ساختمانی خدمات رسانی نمی شوند، می توانند پارکینگ مسقف یا سایر کاربری هایی که نیاز به نماسازی ندارند را فرا گرفته، به طوری که آن را از نمای خیابان مخفی کنند.
ابزار طراحی متعددی برای تقویت الگوی نماهای مربوط به برج های مسکونی وجود دارد، مانند بالکن ها، تراس های عقب نشسته و تراس های بام که ارزش بصری ساختمان را ارتقا می دهند. پاسخ به اقلیم می تواند عاملی اشد که بخش هایی از ساختمان را از دیگری متمایز می تند و ساختمان را با موقعیتی که در آن نشسته، تطبيق می دهد. به عنوان مثال، کاربرد سایبان خورشیدی یک مورد قلیمی است که با جهت گیری خورشید تغییر می کند.